Hoezo ervaringsdeskundig?
Al twee maanden geen nieuwsbrief… De kritische stemmen in mijn hoofd zijn flink actief.
Verschillende delen of stemmen discussiëren met elkaar.
Geen inspiratie.. geen tijd..
Hoe dan? Waarom dan?
Ik had toch een ‘goed voornemen’?
Herkenbaar?
Je neemt je iets voor, wilt dat ook heel graag standvastig doen, en toch.. lukt het niet. En wat gebeurt er dan intern?
Wat ik intern kan voelen, wanneer ik vanuit de bewustzijnslaag naar mijn binnenwereld kijk is dat er eigenlijk voortdurend een soort energie slurper op de achtergrond aanwezig is. Zoals dat in een telefoon werkt waarbij je niet alle apps het afgesloten ;-).
Een stukje teleurstelling in mezelf, een stukje zelfkritiek (innerlijke criticus, velen vast bekend), een stukje zelf afwijzing.. Tot aan zelfs op een bepaalde laag het stemmetje ‘zie je wel, je kunt het niet’. De stem van de diepere overtuigingen.
En terwijl op de achtergrond (of zeg eigenlijk, maar voorgrond) de hormonale perikelen van de overgang welig tieren en ik voor de zoveelste nacht de slaap niet kan vatten, besluit ik deze tijd dan maar ‘nuttig’ te gebruiken en mijn gedachten op papier te zetten.
Als ik voorbij al deze stemmen nu eens vanuit de liefde en compassie naar mezelf kan kijken?
Dan kom ik direct in verbinding met mijn zenuwstelsel. Jullie hebben vast nog meegekregen dat we begin april onze kleine Gaya hebben mogen verwelkomen in de roedel. Een Duitse herderpup uit pittige werkbloedlijnen. Ik vind het heerlijk! Heb intens genoten van de socialisatie fase, de opzet in de richting van therapie hond en alle andere facetten die er bij zo’n schattige pup komen kijken.
Maar als ik dan eerlijk ben, als ik dan liefdevol en met zachte ogen kijk naar mijn zenuwstelsel (het systeem in ons dat ons ‘veilig’ wil houden), dan kan ik zien dat ik inmiddels al een half jaar non-stop ‘aan’ sta. Want ja; een pup is schattig en lief, soms ontzettend grappig, vertederend, noem maar op. Maar een pup is ook veel ‘werk’. En naast het gewone werk wil ik de Duitse herder integreren in onze gehele roedel. En dat vergt wat!
Een lompe grote, onhandige pup samen met hyper sensitieve Zoë, hypergevoelige, speelse, maar ook soms wat onhandige Liesje, en Eva die niks van drukte en pups moet weten…… Dat valt niet mee!
En daar tussendoor wandelen 3 katten, ieder met hun eigen dynamiek, kippen, geiten, ezels.
Maar als ik dan eerlijk ben, als ik dan liefdevol en met zachte ogen kijk naar mijn zenuwstelsel (het systeem in ons dat ons ‘veilig’ wil houden), dan kan ik zien dat ik inmiddels al een half jaar non-stop ‘aan’ sta. Want ja; een pup is schattig en lief, soms ontzettend grappig, vertederend, noem maar op. Maar een pup is ook veel ‘werk’. En naast het gewone werk wil ik de Duitse herder integreren in onze gehele roedel. En dat vergt wat!
Een lompe grote, onhandige pup samen met hyper sensitieve Zoë, hypergevoelige, speelse, maar ook soms wat onhandige Liesje, en Eva die niks van drukte en pups moet weten…… Dat valt niet mee!
En daar tussendoor wandelen 3 katten, ieder met hun eigen dynamiek, kippen, geiten, ezels.
Het was een van de meest bijzondere, liefdevolle en verdiepende weken uit mijn leven kan ik je vertellen!
Wauw, wat is er veel aangeraakt en is er veel geheeld.
In mij persoonlijk en bij anderen uit de groep.
Nou, kortom; het deel in mij dat alles ‘tot een goed einde wil brengen’ en de harmonie binnen de roedel wil bewaren, heeft non stop ‘aan’ gestaan (en nog).
Het non-stop ‘aan’ staan ken ik heel goed uit grote gedeeltes van mijn leven. Onveiligheid tijdens mijn jeugd liet me altijd ‘aan’ staan, gepest worden op school liet me altijd ‘aan’ staan. Maar hier was ik mij totaal niet bewust van.
Het bijzondere is dat ik in mijn latere leven, gebaseerd op deze trauma’s uit mijn jeugd en het ‘gewend zijn aan te staan’, verschillende keuzes in mijn volwassen leven heb gemaakt die er vervolgens voor zorgden dat ik ook weer altijd ‘aan’ stond. Een hele hoop relatie-gedoe in mijn leven heeft me jaren lang ‘aan’ laten staan en gezorgd voor chronische stress, de herders waarmee ik op hoger niveau trainen, maar met soms wel hele pittige karakters maakten eveneens dat ik altijd ‘aan’ moest staan.
Als moeder van mijn twee meiden was het deel ‘ik wil alles zo goed mogelijk doen’ ook continu van de partij waardoor ik ‘aan’ stond. De laatste 5 jaar ben ik me meer en meer bewust geworden van ons zenuwstelsel en wat het continu ‘aan’ staan heeft gedaan met ij, doet met vele mensen in onze maatschappij en wat de gevolgen zijn. En dat heeft me bewust gemaakt van wat er nu dus in mij gebeurd. Mijn systeem schakelt gewoon weer over naar standje ‘altijd aan staan’, het o zo bekende overlevingsmechanisme.
Tja.. en dan heb ik er twee maanden over gedaan om überhaupt weer een letter op papier te krijgen, ineens zijn daar de 1,5 A4 tje.
Voor nu ga ik het afronden en ik schrijf de volgende keer weer een vervolg.
Want laat dit onderwerp nou net zijn, waarmee we vele mensen ook mogen helpen. 😉
Hoezo ervaringsdeskundig?
Fijne dag en liefs!
Gerja en Rick